Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Κατάψυξη

Σκάσε καργιόλα, σκάσε.
Βία είναι οι λέξεις σου
βία ο τρόπος που λες 'είσαι γυναίκα'
Με τρόπο επιτακτικό και υποτακτικό
Με τρόπο που στο πε ο μπαμπάς σου στα τρια
Ο άντρας σου στα εικοστρία
Με τρόπο που πρόδωσες τα ονειρά σου
που πούλησες τη ψυχή σου
που υπέγραψες τη σκλαβιά σου
Σκάσε καργιόλα, σκάσε
κοίτα τη κολοζωούλα σου
δε ζηλεύω τη μερσεντές σου
ούτε το ερείπιο που έχεις για κοινωνικό στάτους.
Βια στα αυτιά μου οι λέξεις σου
Με τρυπούν και βγάζω αίμα από παντού
οι μυτερές γωνίες των χειλιών σου με σουβλίζουν
Σκάσε καργιόλα, σκάσε
Η δική σου 'γυναίκα' είναι καμωμένη να υποφέρει
Να την ταίζουν ρύζι στην Κίνα για να πεθάνει
να της δένουν να πόδια να μένουν μικρά
να της κάνουν κλειτοριδεκτομή στην αφρική
να την έχουν εσώκλειστη σε σπίτια να γεννάει στρατιώτες
να την περιφέρουν ημίγυμνη κι αποστεωμένη σε πασαρέλες
να κάνει μπότοξ για να μη γερνάει, να μην πονάει, να μη νιώθει,
να μη δείχνει, να μη μιλάει.
Σκάσε καργιόλα, ΣΚΑΣΕ.
Με κάνεις να μισώ τον εαυτό μου
Με βάζεις στα τρυπάκια του μυαλού σου και δε θέλω
Οι γυναίκες δεν είναι εσύ-
όπως τις έχεις στο φτωχό σου μυαλό
όμορφες, λεπτεπίλεπτες, ελλειπείς,
ναι σ'όποιον έχει λεφτά και εξουσία
Σταμάτα να βιάζεις την ταυτότητά μου.
Την εξουσία μου θα τη δώσω σε σταθμούς του ηλεκτρικού
σ'αυτόν με τα σκισμένα weapon 86,
στην ινδή στη βάθης με την κόκκινομπλε μαντήλα
σ'αυτούς που χίλιες βελόνες έχουν τρυπήσει το σώμα τους
που χίλια μαστίγια έχουν λουριάσει την πλάτη τους
που δέκα χιλιάδες βράδια δεν ξέρουν ποιοί είναι
για να ξορκίσουν τη βία που με βία τους κάρφωσαν στη ψυχή τους
Σ' αυτούς ναι, στα μπέρμπερί σου όχι
Γι' αυτό σκάσε και χώνεψέ το
Πως θα υπαρχω όπως γουστάρω κι ακόμα χειρότερα
όταν ακούω τον απορριπτικό τόνο της φωνής σου,
την καταψυγμένη σου απέχθεια
Εξοργίζομαι
Είναι οι αλυσίδες που τραβάω κάθε μέρα
μου ματώνουν τα πόδια
με βυθίζουν
και δε μ'αφήνουν να βαδίσω.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Royal salute

Στην ανασκόπηση μιας διαδρομής
εργωδώς αντιρροπούμενης
μεταξύ του θανάτου μιας καθωσπρέπει ενηλικίωσης
και της πεισματικά απωθημένης ελευθερίας
που σκάει μπροστά σου ξανά και ξανά
στο απροσδόκητο ράγισμα του χωροχρόνου
ένα βράδυ με διάθεση αμνησίας
η επιθυμία επιμένει να χτυπάει το τζάμι
κόκκινο κρασί
σύννεφο βαρύ στη μαύρη άχλη του ουρανού
γυρεύει την πραγμάτωση εμπειρίας ηδονικής
που θα μοιάζει με ζωή.
Η αντίσταση ατσάλινη αγκύλη στην πλάτη
βαραίνει τα φρύδια και παραλύει τα χέρια
Τι περιμένει κανείς? κι όμως, μια άρνηση,
δικαιολογημένη για τον μικρόκοσμό της μικρής ζωής μας.
δεν είμαστε κι υπεράνθρωποι.
Τι περιμένει κανείς? Κι όμως.
Την ουτοπία της επανάστασης εύκολα την τραγουδάς,
αλλά στην ουσία ποιός ρισκάρει να κάψει τα χέρια και το νου.
πόσο μάλλον για τις αβέβαιες προφητείες μιας εν αναμονή ολοκλήρωσης.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ούτε μια άσπρη τρίχα στην καρδιά μου*

στα τικ τακ της μοναξιάς
του μυαλού μου τις αθέατες μουτζούρες
τις χορταίνω
τις μεθάω
τις πλανεύω
με κρυφές τζούρες
από εσένα

*Μαγιακόφκσι

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ευημερία

Σε ένα παράθυρο με θέα
ένα άχρονο βράδυ
παλιομοδίτικο
βεραμάν σκέψεις και άγχη αναπνοής
είδα το μέλλον
κάπως σκούρο
κάπως τρομακτικό
δεν είχα όρεξη να αναφωνήσω
απ'το παρελθόν πιο σταθερό μου φάνηκε
δίχως τις σάρκες μου να τρώω
άλλοι να μου τις γδέρνουν
το μόνο σίγουρο πως θα το ζήσω όπως και να χει.
πιο βαρετά και στωικά
παρατηρητής της εαυτής ζωής
σκηνοθέτης και κριτής

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν
μα μετά και των φίλων
των όμορων βαυκαλιστών
δεν άφησαν λιγότερα συντρίμμια στο τώρα της ψυχής
με μια φωνή ανέμελη
σα φτηνό κρασί στη στενή ζωή τους
στέργουν υποψίες ελευθερίας
στις πανεργατικές των δυό ωρών
και μετά για καφέ στην πλατεία
προσγείωση στο λίγο πριν,
επιτυχής

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

το τελεύταιο βράδυ μου

Η λήθη δυο δρόμους πιο κάτω
ανάγκη τσιγάρου ζητά
ρουφάς τον αέρα και πάνω
με ένα σάλτο στα σύννεφα πας

Κεραίες κοιτάς στον αέρα
σκοτεινές σα το μέλλον θωρούν
μυτερές γραμμές
ανυποψίαστου φόντου
κάπως μαυροκόκκινου

απέναντι ένας καθρέφτης
δεν ήξερες πως ήταν εκεί
σε τρόμαξε μέσα στη νύχτα
που ήρθες αντιμέτωπη

και ίσως δεν ήταν αυτό
ίσως να μην ήτανε καν
τίποτα άλλο από μια ηδονή
επιφανειακή και ματαιόδοξη
πως είσαι ακόμα εκεί
κι ανέπνεεις πάλι τον ίδιο αέρα
με μια χθεσινή εφήμερη στιγμή

μπλοκ

Σύνορα επί συνόρων
κατοικούσες οι αιτήσεις
της ελπίδας μιας νέας αρχής
διόλου εύκολης,
μονοδιεξοδικής
φορτίζει το μυαλό μας με κοραλί γρανάζια
στο χνουδωτό κεφάλι
μιας αθωότητας προ πολλού χαμένης
ξεχασμένης
βιαίως ενηλικιωμένης
ψυχολογικά βρεφικής κι απομονωμένης